Ogarnia mnie nostalgia…

 Natura mnie wzywa. W chwilach wewnętrznego wyciszenia słyszę jej szept.

Tęsknię za szelestem uginającej się pod mym ciężarem trawy.

Tęsknie za wszędobylskim piaskiem panoszącym się po mym obuwiu.

Tęsknie za majestatycznymi drzewami oznaczonymi interesującym mnie szlakiem.

Tęsknie za finezyjnie pozwijanymi korzeniami zachęcającymi do biegowego slalomu.

Tęsknię za rześkim podmuchem wiatru nucącego świeżą, pachnącą lasem melodię.

Tęsknię za oburzoną dziką zwierzyną, że miałem czelność wkroczyć na jej terytorium.

Tęsknię za chwilami, gdy całkowicie uwalniam się od cywilizacji, od jej wrzaskliwej aury próbującej zdominować mój umysł.

Zakładam więc buty na nogi i udaję się w plener…